Dit album gaat over Stilte en hoe een menselijke stem klinkt in die Stilte. Ik besefte dat de menselijke stem eigenlijk niet in staat is om de Stilte te verklanken. Engelen kunnen dat wel. Zo overkwam mij dat: muziek waarbij Engelen mijn leegte wisten in te vullen en wisten waar ik naar op zoek was. De Stilte, met een Hoofdletter.

Engelen helpen mij dus best wel, maar ze zeggen ook dat ik mijn eigen verantwoordelijkheid moet nemen bij het zoeken naar mijn eigen Stilte. Bijvoorbeeld in muziek. Een serieuze opgave kan ik je vertellen.

Ik kreeg deze keer niks voorgekauwd door mijn lieve Engelen. Maar ze gunden mij mijn eigen zoektocht naar de Stilte zoals ik in de film “Into Great Silence” zag. Een weg naar Binnen. Via de Stilte. In die Stilte moest ik de muziek horen. Muziek vertolkt door een stem. Want alleen de stem kan die Stilte benaderen.

De Engelen zongen voor mij de noten en braaf als ik was, ik schreef ze op.

Het gaat over vervlogen tijden. Over eenzaamheid en toch niet alleenzijn. Over goede raad krijgen. Over wat verkeerde raad is. En leren wat waar is en wat niet waar is. Wie naast je staat en wie niet.

Mijn lieve Engeltjes vertelde mij dat in nootjes. In drie dagen was dit album klaar. Alleen maar omdat ik niet zo snel kan schrijven als zij kunnen zingen. Gelukkig kan ik wel luisteren. Hoop ik dan maar.

Toen Hilke en ik het album aandachtig hadden beluisterd zei ze zomaar: “beam me up”. Een leuke grap die ik ook meteen heb omgezet in muziek, de laatste track.