Personal Stuff
Birds' Personal Stuff
Het verhaal van Moving Spirits, nu helemaal:
Nominatie voor de Buma Award filmmuziek
De hele film zien? Kijk hier. Je krijgt meteen een link naar deze indrukwekkende docu
Onverwacht sta ik op de lijst van genomineerden voor de Buma Award. Nou ja, niet helemaal onverwacht. Ik had een rondschrijven beantwoord van Bumacultuur waarin kandidaten werden opgeroepen om mee te dingen naar de voor Nederlandse begrippen prestigieuze Buma Award. Zonder er serieus rekening mee te houden dat ik mee zou gaan dingen naar de prijs. Maar ja, als je trots bent op het feit dat je meegewerkt heb aan een docu die in de USA werd bekroond met een Emmy, dan wil je wel zo'n formulier invullen. Dan weten ze er in ieder geval van, aangezien er in Nederland geen aandacht aan gegeven werd bij de landelijk pers. Wel bij de regionale omroep en plaatselijke bladen
De laatste 3 jaar is er bij Buma-Award een aparte categorie voor filmmuziek. Collega's kiezen de winnaar. In dit gev ...
Een liedje met een inkijkje in de familie. Een mooie herinnering aan opa en oma.
Dit liedje “Sick Child (ziek kind)” is opgedragen aan mijn een-na-oudste kind Christiaan, die in 2002 uit mijn leven verdween. Zonder iets te zeggen, zonder dat ik weet of snap waarom. Nog steeds niet. Het is nu zijn eigen keuze, toen zeer waarschijnlijk niet. Op de coverfoto zie je Christiaan, ongeveer 3 jaar oud, vaak ziek met een snotterneus. Op de film zie je ook zijn broer Roald die inmiddels ook al jaren uit het vizier zijn. Het resultaat van een moeder die 'revanche' wilde en dat uitspeelde via de kinderen, nadat ik de scheiding had aangevraagd. Mijn huidige vrouw ontmoette ik pas daarna.
00:00 Het liedje begint met piano en een blokfluit. Het beeld van een kind verdiept in het spel. In de muziek hoor je het thema (voor de helft). Het thema wordt niet afgemaakt.
00:53 Het kind wordt ziek. De mensen omringen het met zorg en liefde. Maar het echte werkende medicijn wordt niet gegeven. In de muziek hoor je het thema (voor de helft). Het thema wordt weer niet afge ...
† Vincent Vogels 24 oktober 1961.
Een kort filmpje over de geschiedenis van mijn broer Vincent die ik nooit gekend heb.
MIjn familie begreep me niet.
Mijn moeder zong dit liedje Willemientje toen ik jong was. Een vreselijk zielig liedje. Ontdaan en machteloos voelde ik mij telkens weer bij het horen van dit liedje. Mijn leed werd nog erger toen ik dit - voor mijn broers en zusters - moest spelen op de trekzak tijdens feesten en partijen. Liefst met uithalen en veel geloei om de emoties nog groter te maken dan de tekst al deed vermoeden.
Later maakte ik een versie die meer naar binnen gekeerd was. Maar mijn versie had niet het trekzak gehalte wat mijn familie graag ziet, maar meer hoe ik mij voelde bij het luisteren van dit ...
Een hommage dmv film en muziek aan Hilke Ingelse, de mooiste vrouw van de wereld, mijn lieve partner, moeder van mijn kinderen, vriendin, maatje door dik en dun. Oprecht sweet.
Ik heb de beelden al tientallen keren gezien in de loop der jaren. Vandaar dat ik er nu iets van wilde maken. Een filmpje met muziek. Ik weersta alle vormen van kritiek omdat niemand uiteindelijk kan voelen wat ik voel. Ja, een beetje door dit filmpje. Maar iedereen heeft al dan niet zijn eigen ervaringen, zijn of haar eigen liefdes. Ik gun iedereen een dergelijke ervaring. Als men dat zou willen of zoeken.
