Demolition of Mandere is een eigen transformatie waarin een spreekwoordelijke melodie op zoek gaat naar harmonie.
Je wenst het niemand toe. Je wenst het iedereen toe. Want het leven moet nu eenmaal geleefd worden.
Een muziekwerk van mij die ikzelf positioneer in de buitencategorie. Een muzikaal verhaal waar zoveel in zit van mezelf maar ook van de wereld waarin ik leef, de wereld van jou en van mij. Autobiografisch, alles omvattend, verdrietig, angstig, episch, helend, levenslessen, hoopgevend, happy-end. Een werk dat ik niet elke dag schrijf. Niet wil schrijven.
Iets over de muzikale inhoud. Ga alsjeblieft niet luisteren op je mobiel zonder oren. Doe je het toch, ga niet mekkeren dat het k•• is.
De trompet speelt de ik-figuur. In eerste instantie begint de ik-figuur in een vijandige omgeving. De ik-figuur wordt belaagd door boze machten die hem willen vermorzelen. De ik-figuur ontworstelt zich aan die omgeving en wordt steeds meer zichzelf, zijn lot, bestemming.
Er gebeurd dus een heleboel. Nou ja luister maar. Een enkele quote over wat ik muzikaal doe, echt een heel klein detail: de tamboerijn als ratelslang. Maar er is zoveel meer. Ik ga het verder niet uitleggen, het was heftig genoeg. Trouwens, dat hoor je vanzelf.
De trompet komt terug aan het eind in een omgeving waarin die veilig is. Er mag zijn en gelukkig is.
Ik ga in ‘Demolition of Mandere' muzikaal even helemaal uit mijn dak. Alles wat ik geleerd heb in muziek. Waar muziek voor bedoeld is. Om te duiden, te beleven, om te zijn.
Hilke, mijn lieve vrouw gaf me bij het beluisteren een goeie hint om het begrijpelijker te maken: een tsunami. Het leven kan je overspoelen.
Ik schreef dit werk in één enkele dag. Heus waar. In een tijd dat mijn muziek niet werd begrepen, zoals veel van mijn werk uit die tijd. Het zij zo, want daar was het ook niet voor bedoeld. Het was heel intensief. Alsof een ballon leeg liep. Als de tekening op soundcloud die ik hierbij uitgezocht heb. Snel, heftig, kleurig.
Nu heb ik de noten van toen gereconstrueerd. Wat een feest! Als ik er naar luister en aan het herscheppen ben, een ongelooflijk mooi werk. Een van de buiten categorie. Ontroerend. Emotioneel. Een levensles. Een geschenk. Vind ik zelf natuurlijk. Je mag ervan vinden wat je maar wil. Op sociaal-wenselijke reacties zit ik niet te wachten. Jijzelf al helemaal niet!
De luisteraar waarschuw ik wel. Ik gebruik alles wat ik mijn macht heb om mijn verhaal te vertellen (filmmuziek, atonale muziek, harde muziek, lieve muziek, lelijk en mooi, alle muziek die ik in mijn leven heb gespeeld, gehoord). Het is niet voor iedereen weggelegd. Het is geen Andre Hazes-nummer met een eenduidig thema. Maar meer Titanic, Mozart, Richard Strauss, John Williams en nog een heleboel door elkaar. Wat ik geleerd heb van deze giganten.
De naam ‘Demolition of Mandere’? Wat het betekent? Doe eens een gok. Niet zo belangrijk, het is voorbij. Es war.
