Tubular Bells - Mike Oldfield
Je bent oud en je wilt wat. Ik heb het niet over sex. Daar zijn al zoveel mooie boeken over geschreven! In mijn geval heb ik het over nog eens terugkeren naar de eerste impressies van muziek van 'mijn tijd'. Geen klassiek want dat wilde mijn omgeving niet. De Beatles en de Stones, ja, die kent iedereen wel. Dan heb je nog al die andere rockers die er nog ruiger uit zagen en alles mochten. Maar er was toen ook een jongetje van 20 die een muziekstuk schreef met de naam Tubular Bells. Andere geniale componisten in mijn hart en ziel waren de jonkies Richard Strauss, Jan van Gilse en nu ook Mike Oldfield. En zo zijn er nog velen al dan niet op gehoorsafstand waar ik graag naar luister.
Ik vond een krakkemikkige score van Tubular Bells waar veel miste. Ik herkende de eerste maten. Ik ben maar even teruggegaan naar mijn eigen rockjaren en op mijn leeftijd, ja, 70 jaar ben ik nu, er weer eens "in de muziek" gegaan. Wat partijen aangevuld met eigen spinsels. Ik ben ook weer even achter de dig-potten en pannen gaan zitten om mijn eigen tinnitus te terroriseren. Verder alle scheurgitaren, orgels, piano's met 70-tiger jaren geluid afgestoft en opgestart.
Dit werk van Oldfield heeft in het begin wel iets weg van Simeon ten Holt, Canto Ostinato. Maar al gauw gaan we uit de brave patroontjes en komt de symfonische rock te voorschijn en ga ik door alle maatwisselingen heen scheuren. Naar mate het stuk vordert worden de melodieën en de herrie groter. Maar dat hoort erbij.
Wat snippers tekst van internet:
Eind mei 2023 is het vijftig jaar geleden dat Tubular Bells verscheen. De destijds 20-jarige Mike Oldfield was bassist in de band van Kevin Ayers, die hem een bandrecorder leende. Daarop maakte hij een demo voor een ruim twintig minuten durend instrumentaal muziekstuk. Platenwinkelier en studiobaas Richard Branson hoorde er wel wat in en gaf hem de sleutel van zijn Manor Studio, die tussen plaatsessies van John Cale en de Bonzo Dog Doo-Dah Band een week leeg stond.
Oldfield speelt vrijwel alle instrumenten op het album Tubular Bells uit 1973 zelf. Ik heb dit ook gedaan, met wat eigen improvisaties erbij. De LP bevat geen lyrics of losse nummers, maar het gelijknamige openingsthema dat in 1994 uitkomt, geeft veel publiciteit en is een soort herkenningstune voor het hele album geworden. In de film The Exorcist en Bassie en Adriaan kun je het nummer horen.
