Birds' Stories: All Listings 

Een verrassend slot aan de berging van de Wellington?

LEES HET HELE VERHAAL HIER: https://www.backtonormandy.org/HF544.html 

Het inleveren van mijn paukenstokken (lees het verhaal hier) bij het Koninklijk Concertgebouw Orkest bij de paukenist Nick Woud heeft voor meer gevolgen gehad. Het programma van die avond bevatte onder andere twee werken van Richard Strauss. Tod und Verklärung en Till Eulenspiegel. Het KCO o.l.v. Andris Nelsons (die mij niet fit leek, greep zich vaak vast aan de leuning van de bok) speelde desondanks een prachtig concert.

Voor mij was het, na vele jaren afwezigheid in de concertzaal, een fijne ervaring om mijn oren weer eens op te frissen, te herijken hoe een echt orkest klinkt en luisteren hoe de werken van Strauss en Wagner in een van de mooiste zalen ter wereld klinkt. 

Met name Tod und Verklärung bleef hangen. Om verschillende redenen. 

Allereerst de muziek zelf. Een periode waarin hij meerdere symfonische gedichten schreef maar waarvan Tod ...

De titel van dit artikeltje bestaat eigenlijk uit 3 zinnen:

• Ik heb een absoluut gehoor
• Ik heb geen absoluut gehoor
• Ik heb absoluut geen gehoor

Onlangs keek ik naar een aflevering uit 2014 Universtiteit van Nederland over het fenomeen absoluut gehoor. link. Ik werd daardoor getriggerd omdat er een hoop niet ter zake doende dingen langskwamen. Dat niks met absoluut gehoor te maken heeft. 

Wiki zegt over absoluut gehoor het volgende: "Een absoluut gehoor (soms ook perfect gehoor genoemd, wat niet helemaal hetzelfde is) is het vermogen van een luisteraar om tonen muzikaal te benoemen zonder eerst een referentietoon te hebben gehoord. Het absoluut gehoor komt slechts bij een minderheid van de muzikale luisteraars voor en kan variëren wat betreft nauwkeurigheid en toepassingsgebied". Anders ...

Karlheinz Stockhausen is weer  hip. De uitvoering van zijn compositie Aus Licht met 500 musici en 4 helicopters trekt natuurlijk weer veel aandacht en subsidiegeld in het Amsterdamse. Ik geloof niet dat het in mijn woonplaats Dronten een doorslaand succes zal zijn. Zelfs niet op de Meerpaaldagen. Maar dat hoeft ook niet. 

Karlheinz Stockhausen is wereldberoemd. Zeker in de dagen (1981) dat ik hem bezocht in zijn villa op een berg (Kürten) in de buurt van Keulen. Ik was gevraagd - in de tijd dat ik veel regelde voor de Slagwerk(groep) Den Haag - door Holland Festivalbaas Frans de Ruiter om een werk van hemop de planken te krijgen. 

Over dit gebeuren kun je lang of kort zijn. Zoals het verhaal: zijn dochter Julika, toen ze twee jaar oud was, hoorde ineens allerlei geluiden in haar buik, en hij, Stockhausen grapte met haar, "je hebt muziek in je buik!" Zijn dochter barste in lachen uit en riep eindeloos "Muziek in de buik!" Haar lachen hield maar nie ...

Mijn werk zit er nu op bij de Muzehof. Een spannende periode waarbij veel tot stand is gebracht of in de steigers is gezet. (2010-2011)

- De start in 2010 was een fusietraject die bij mijn komst al liep met de Leeuwenkuil. Dit traject werd na een aantal weken afgeblazen toen bleek dat de Muzehof voor een gigantische bezuinigingsoperatie stond. Als zelfrisicodrager zou mogelijk ook de Leeuwenkuil verantwoordelijk kunnen worden voor de wachtgelden. Deze bezuiniging - opheffing van de Muzehof en het geld bestemmen kunsteducatie voor het schoolkinderen in het regulier onderwijs - was al bekend in de Keuzenota die de gemeente Zutphen had uitgebracht als eerste gedachteoefening voor de gemeenteraad, maar werd nog niet echt serieus genomen als voorbode van grote omwentelingen die er aan zaten te komen. [...]

- De realisatie van de GMB-zaal met alle denkbare theaterfaciliteiten voor een zaal van circa 100 bezoekers voor gebruik van podiumpresentaties en integratie in het ond ...

Eergisteren (10 september 2016) heb ik mijn Guus Sprangh paukenstokken overgedragen aan Nick Woud, paukenist van het Koninklijk Concertgebouw Orkest (KCO) in Amsterdam.

De afgelopen (en komende) tijd ben ik bezig om mijn verleden op te ruimen met als reden elke ballast voor mijn kinderen - als ik later niet meer ben - te verlichten. Zo hebben al heel veel instrumenten, stapels bladmuziek al een weg gevonden naar charitatieve instellingen en (voormalige) collega's/leerlingen. Sommige dingen laat ik nog even liggen omdat het leuk is om nog eens naar te kijken, maar deze bijzondere stokken verdienen een beter leven.

Deze Guus Sprangh stokken hebben ruim 20 jaar trouwe dienst geleverd, daarna nog eens ruim 20 jaar in de donkerte van mijn fiber stokkenkoffer doorgebracht. Tijd dus om deze illustere stokken een tweede leven te gunnen.

Een simpele oproep op een slagwerk-pagina van Facebook of er belangstelling is voor deze stokken, leverde meteen al flinke biedingen ...

Oorlogsmuziek uit de computer

Uit de cultuurbijlage van de Stentor, donderdag 14 april 2005
door MADELEINE ROOD

Cultuurredactie de Stentor

De cadans van sissende en traag stomende treinen. De dreigende klanken van deze zware tred wordt niet alleen zwaarder door de slepende muziek die Fred Vogels eronder heeft gezet, maar door de titel: 'The trains of Auschwitz'.

De componist uit Dronten werkt aan een omvangrijke cyclus, getiteld Back to Normandy, waar deze compositie deel van uitmaakt.
Gewapend met een camera bezocht Fred Vogels in 2002 voor het eerst de invasiestranden van Normandië. De twee jaren erna weer. 'Daar heb ik films gemaakt, maar ik vond dat er muziek bij moest.'
Fred Vogels was slagwerker en speelde jarenlang in orkesten als Residentie Orkest, Concertgebouw Orkest, het Nederlands Blazers Ensemble, Asko en Schönberg Ensemble en gaf les aan g ...

Een compositie die ik jaren geleden speelde op marimba. Toen zeker een uitdaging, maar ik kon het wel spelen. Nu zie ik deze uitvoering met dans en meerdere marimba's tegelijk. Oprecht ontroerend om weer te horen en nu ook te zien.

Salvage Wellington Ketelmeer, het hele verhaal:

https://www.backtonormandy.org/hf544.html

Taboe 1 Ik ben zo'n fantastische docent

Noot van Fred Vogels
Dit verhaal vertel ik na, in de ik-vorm en met eigen woorden. Maar het verhaal is afkomstig van een van mijn vroegere docenten en berust op feiten. Ik vertel dit verhaal ter illustratie van – naar mijn opvatting – één van de taboes (onbespreekbaar) in de sector. Het is aan de lezer om te duiden of er inderdaad sprake is van een taboe. Ben benieuwd.

Vioolles
Daar stond hij ineens in mijn lokaal. Een forse ma ...

Taboe 2: ongewenste intimiteiten

De navolgende verhalen berusten op waarheid, maar vanwege privacyredenen voor de betrokkenen in andere contexten geplaatst. Elke associatie met bestaande personen en situaties zijn dan ook toeval. Alles is in de "ik" vorm geschreven. Mijn persoonlijke betrokkenheid staat volledig los van de "ik" vorm, hoewel ik alle beschreven gevallen ken en daar mijn verhalen op baseer.

Ik vertel deze verhalen om te laten zijn hoe kwetsbaar docenten en leerlingen kunnen zijn in een lessituatie. Het is vaak een taboe om ov ...

Taboe 3: Iedereen vindt ICT belangrijk, niemand heeft er tijd voor (over)

Op het eerste directeurenoverleg en het allereerste agendapunt stond "automatisering". Hoe het agendapunt op de agenda terecht gekomen was, weet ik niet. Dat was voor mijn tijd. Maar de snelheid waarop het agendapunt werd afgevoerd was spreekwoordelijk voor de onmacht van dit overleg om hier een bespreekpunt van te maken. Frustraties over lopende en voorbije implementaties, desinteresse, uiteenlopende visies, misschien wel gebrek daaraan. Voorzichtig heb ik nog wel geprobeerd om iets van mijn achterliggende ervaringen in te brengen, maar het onderwerp is weer voor lange tijd afgevoerd: een taboe. Een taboe waar je niet over praat en vooral binnenshuis houdt.
...

Branche Vereniging Muziek en Tekst in Nederland (BVMTN)

door Fred Vogels

Ik had weinig tijd, daarom is de tekst zo lang geworden. Sorry! Hier stond een stukje over mijn ervaring tijdens plenaire vergaderingen van Buma/Stemra en waarom ik dit heb geschreven. Omwille van de toon, lengte en leesbaarheid heb ik dat nu weggelaten.

The road ahead is empty

De tekst van deze song zegt eigenlijk alles. Zo ook met de toekomst van de Nederlandse componist-tekstschrijver-uitgever. Een ideale situatie, zo dichtbij, zo ver weg. Waar geloven we dan in? Wie behartigt dan onze belangen? Er moet ook brood op de plank. Toch maar een rechtsbijstandsverzekering, waarvan je al bijna zeker weet daar weinig aan te hebben?

...

I dreamt that I dwelt in marble halls. Een melodie die ik ooit ergens in de verte/verleden hoorde en jaren naar op zoek ben geweest, naar wie dat had gemaakt en gezongen. Zo'n prachtige melodie! Ik kijk heel graag naar oude films en luister nog liever naar de filmmuziek uit die tijd. De meesters van de filmmuziek leefden namelijk toen, in de dertiger en veertiger jaren. Opvolgers zijn natuurlijk giganten als John Williams en al die anderen. Maar het blijven natuurlijk de mensen als Max Steiner voor het oorspronkelijke gevoel, die kom je niet meer tegen. Dit filmpje is overigens niet gecomponeerd door Max Steiner maar door Michael Balfe. Hij componeerde deze prachtige melodie. Hij was in 1870 al dood dus de muziek is van voor die tijd. Ik vond de oude partituur of tenminste een transcriptie daarvan nog op internet. 

Op het filmpje zie en hoor je Rosina Lawrence e ...