Nog maar kort geleden werkten we samen aan je project voor kerkorgel en beiaard. Een onmogelijke opgave vond je dat. Maar de dagen dat je met ons was gezellig ouwehoeren over van alles en nog wat, kritisch samenwerken om de kerkorgel partij er goed op te krijgen, een versie te maken voor de beiaardier waarmee hij foutloos mee kon spelen, het was één groot feest. Je vakmanschap en je gehoor waren duidelijk aanwezig. Je kreeg wat je hebben wilde. Maar voor mij was het ook een feest. Al die e-mails en commentaren op mijn componeerwerk. Het was groots. Ik draag het werk “Images” met de schilderijen van Turner dan ook aan je op. Zoals je zelf zei: ik kan dit werk niet meer horen zonder Turner. Of, ik kan Turner niet meer zien zonder dit werk erbij te horen. 

Op weg naar Parijs waar Hilke en ik verder gingen met de componisten van Père Lachaise kwam je bericht binnen waarin je je eigen dood aankondigde. We zijn gestopt en belde je onmiddellijk. Maar je besluit stond vast, zonder veel drama, gelijk die andere man van de wetenschap die je bent: objectief, doortastend. 
Het was een lang gesprek en ik voelde dat het ons laatste contact zou zijn. Van mens tot mens. 

Het bericht kwam gisteravond binnen nadat ik Frank belde om te vragen hoe het met je was: “slecht, hij is dood”. Hilke en ik zaten op dat moment aan het water. De zon was al bezig onder te gaan. Ik filmde dit met mijn iPhone met de wetenschap dat ik de volgende dag op deze beelden ons gevoel wilde vastleggen. Zoals dat meestal gaat, de muziek was alleen maar een kwestie van mijn intuïtie volgen. Een van die discussies die we vaak hadden: “hoe gaat dat, hoe werkt dat?”. De muziek was in een paar uur klaar, evenals het filmpje. Met een bijzonder slot, waarin we niks afsluiten. Maar de weg open laten om ooit, waar dan ook, weer verder te gaan. Ik zie je dan wel weer. Hartelijke groet, ook namens Hilke.