MIjn familie begreep me niet.
Mijn moeder zong dit liedje Willemientje toen ik jong was. Een vreselijk zielig liedje. Ontdaan en machteloos voelde ik mij telkens weer bij het horen van dit liedje. Mijn leed werd nog erger toen ik dit - voor mijn broers en zusters - moest spelen op de trekzak tijdens feesten en partijen. Liefst met uithalen en veel geloei om de emoties nog groter te maken dan de tekst al deed vermoeden.
Later maakte ik een versie die meer naar binnen gekeerd was. Maar mijn versie had niet het trekzak gehalte wat mijn familie graag ziet, maar meer hoe ik mij voelde bij het luisteren van dit verhaal met zo'n slechte afloop. Misschien zelfs wel met een stille hoop dat het in de "afterlife" toch wat beter zou zijn.
Toch maar deze versie. Want zoals dit lied in mijn prille jeugd werd gebracht was meedogenloos en wreed. Ik heb het mijn kinderen dan ook nooit voorgeschoteld.
Mijn familie begrijpt me nog steeds niet. Maar ja, je kan ook niet alles hebben.
Oma Els versie:
In een heel klein aardig huisjeMoet je daar eens binnen zienLigt op een heel klein stro matrasjeEen meisje van een jaar of tien Op een keer zei Willemientje'T is nu voor de laatste keerKom nog een uurtje bij me zittenWant morgen ben ik er niet meer Geef mijn pop maar aan MarietjeEn mijn beer aan broertje KoosToen Willemientje dit gezegd hadSloot ze de oogjes voor altoos Oh wat huilde die arme moederOh wat huilde die arme vrouwOmdat ze haar lieve WillemientjeNooit meer op aarde kussen zouInternet versie
In een heel klein aardig huisjeMoet je daar eens binnen zienLigt op een heel klein stro matrasjeEen meisje van een jaar of tien Dat is lieve WillemientjeDie haar oogjes treurig hadEn haar roze, roze kleurtjesLiepen van haar wangen af Op een avond riep ze moederKus me voor de laatste keerKom nog even bij me zittenWant morgen ben ik er niet meer Geef mijn pop maar aan MarietjeEn mijn beer aan broertje KoosToen Willemientje dit gezegd hadSloot ze de oogjes voor altoos Een, twee, drie, vier dagen laterToen ze in haar kistje lagWerd ze naar het stille kerkhofNaar haar grafje heen gebracht Ach wat huilde die arme moederAch wat huilde die arme vrouwDat zij haar kleine WillemientjeNooit meer zien of kussen zou
