Het is alweer twintig jaar geleden dat Benno Pierweijer in februari 2004 overleed. Nog maar kort daarvoor hadden we samen zitten pingelen met een boekje met evergreens. Benno die alles kon. Een talent waarvan ze alleen in de hemel zijn werkelijke kracht kennen. In mijn leven heb ik nooit zo’n oertalent ontmoet als hij. Dat het leven meer dan alleen maar muziek van hem vroeg was zeker een opgave voor hem. Met 55 was het leven - tot verbijstering van velen - te vroeg geëindigd. Maar goed. Volgens mijn gevoel vermaakt hij zich daar prima. Althans zo voelt het.

Esther In't Veld-Pierweijer, zijn dochter heeft veel van hem geërfd. In de verte zien we hoe die bloem zich verder ontwikkeld. Dichtbij de muziek, dichtbij de noten en álle inspanning die daar voor nodig is om ze tot leven te brengen.

Dit stukje pingelde Benno en ik samen op een achternamiddag, niet lang voor zijn dood. Ik hoor zijn touché en hoor hoe hij volgt. En hoe ik hem volg.
Ik weet echt niet hoe dit werk heet. Het was opgeslagen als take 2.

https://fredvogels.com/remakes/benno-take-2