Johan Dofferhoff alweer 5 jaar dood. Ik lees nog even het verhaal door van vlak voor zijn dood en daarna en deel het met jullie.

Na ruim 60 jaar mijn jeugdvriend en vriend te zijn kom ik je nu bezoeken in het Hospice in Wassenaar. Ik zal je vrouw vertellen dat we maar 7 minuten met elkaar gesproken hebben, want meer mocht niet. Ik beken, het werd iets langer. Iets maar....... 

De tijd is kort. Dat beseften wij met elkaar. Maar de vreugde om de mooie herinneringen blijven duren. Grote ogen van mijn vrouw Hilke (die even het bed met je deelde), vanwege de jeugdherinneringen, verhalen die we samen - exclusief - delen. 
Je bent nog niet dood, maar het duurt volgens de artsen niet lang meer. Helaas. Maar je weet maar nooit. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. 
Jij en ik putten troost uit wat we samen hebben meegemaakt. En ik hoop dat het een voorbeeld zal zijn voor jouw kinderen en kleinkinderen.

—

Gisteren klonk in mijn hoofd de ‘Last Post’ voor mijn jeugdvriend Johan Dofferhoff. Om hem te eren en te herdenken. Zijn dochter sprak over haar eigen pijn hoe het is om de dochter te zijn van een man met normen en waarden. 

Onbenoemd bleven de feiten die Johan maakten tot de persoon die hij was (geworden). Als dikke vrienden vertel je wel eens dingen aan elkaar die anderen nooit zullen weten of mogen weten. Een van die feiten was dat die normen en waarden in zijn doen en laten ook voor hemzelf golden. Dat klonk altijd door in zijn gevoel voor humor.

Hij sprak nooit over zijn tijd als militair waarbij hij intensief betrokken was bij de bevrijding van de gijzelaars tijdens de treinkaping in het Drentse plaatsje De Punt. Als scherpschutter werd hij ingezet om een spervuur aan te leggen op lege delen van de trein om te voorkomen dat de kapers weer naar de gegijzelden zouden gaan, die in een ander deel van de trein zaten. Bij die beschieting is een gegijzelde omgekomen die daar eigenlijk op die plek niet had moeten zijn. Daarnaast werd bij het binnentreden van de commando’s in de trein werd ook een gegijzelde (Rien van Baarsel, de man van onze vroegere buurvrouw Evaline) gedood. Een van de gijzelaars dreigde op dat moment alle gegijzelden neer te schieten. Bij de actie om dat te voorkomen werd per ongeluk ook Rien getroffen.

Johan kreeg voor zijn inzet de status van veteraan betrokken bij oorlogshandelingen, maar weigerde alle voordelen die aan zo’n status verbonden waren. Hij weigerde het zelfs te vertellen aan zijn omgeving. Nou ja, aan mij dan. Die weigering was niet alleen ingegeven door de impact van de kaping zelf, maar ook omdat hij geen respect kon hebben voor de houding van de Nederlandse regering die de Molukse gemeenschap in zijn ogen onrechtvaardig had behandeld waardoor deze situatie zo had kunnen escaleren. In zijn perceptie onvrijwillige keuze om aan één kant te moeten staan besloot hem tot zwijgen. Hij had een ongenuanceerde houding: er was geen goed of fout, er waren alleen maar doden te betreuren door menselijk falen. Ten koste van mensen die niks met de Molukse zaak te maken hadden, maar nooit meer levend uit die trein zouden stappen.

Zijn kleindochter bracht even licht in deze herdenking met een prachtig klein gedichtje. Johan was gek op haar en zij op hem. Hoe liefde mooi kan zijn.

Na afloop van de dienst hoorde ik van zijn vrouw Elly dat Johan de laatste uren voor zijn dood luisterde naar mijn muziek. Met name ook “My Last Song” die ik aan hem had meegegeven voor deze laatste reis. Het staat nu ook op Spotify.
https://open.spotify.com/track/0lYvCmS8xBT1SHwb7NU3pZ?si=EZVjOkOUSYWuy-i_WjcMfQ 
Als de muziek afgelopen was werd hij weer onrustig en draaide zij maar weer opnieuw de muziek. Die onrust was wel te verklaren. Hij zei een keer tegen zijn broer Ton Dofferhoff: ’Uit mezelf ga ik niet dood, ze zullen me moeten neerschieten’. Hij wilde leven voor de geliefden om hem heen. 

Het is fijn te weten dat ik op deze manier een steun heb kunnen zijn bij de overgang van Johan naar een nieuwe situatie. Opmerkelijk is dat we zo ons leven zo hebben gedeeld: aan het begin, ruim 60 jaar geleden, als twee schoffies en nu aan het eind.
Het is trouwens niet de eerste keer dat mijn muziek op deze een bijdrage heeft kunnen leveren aan een a.s. overlijden. Een jonge moeder van twee van mijn leerlingen kreeg een agressieve kanker. Ik wilde afscheid van haar nemen vanwege de vele leuke gesprekken die we hadden gehad. Ik mocht er niet meer bij. Ik gaf mijn CD Natural aan de deur af. ’s-Avonds werd ik gebeld of ik toch wilde komen. Ik trof haar aan in het terminale stadium. Zo ziek. Ze zei dat ze luisterde naar mijn muziek en dat het haar rust en vrede gaf. Een dag of wat daarna was ze rustig overleden. De muziek kun je online beluisteren: https://on.soundcloud.com/t5ivdQsY7Et9C3Dd8

Hoe gaat het verder met hen? Ik weet het niet. Ik heb het antwoord nooit gevonden dan alleen in de muziek van een 25-jarige jongen. Ik heb het nagespeeld en in een film geduid wat er tijdens maar vooral ook na het stervensproces gebeurt. Deze muziek heeft me altijd steun gegeven en vertrouwen dat het wel goed komt. Met hen en met mij als het zover is: 
https://youtu.be/ZyxekFzfv1Y?si=_LOmu9VfCx4Tbr76